Artık gayet mutluyuz. Küçük kuzum artık okuluna alıştı. Ya da şöyle diyelim; ben Efe'nin okulda tam gün kalmasına alıştım.
İlk günleri kabus gibi geçirdim. Okulun eve yakın olması sebebiyle ilk günler günde 2-3 kez gidip "Efe nasıl? bi sıkıntı oldu mu? uyudu mu?" diye soruyordum. Daha sonra okulu su yolu yaptın kızım yeter gitme diye kendime telkinlerde bulundum. Ama o zaman da taciz telefonlarıma engel olamadım. Kapıda değildim de telefondaydım!
Sabah bırakırken akşam alırken engel olamadığım karın ağrılarım vardı. Resmen karnım ağrıyordu yaaa.. Çocuk okuldan çıkıyor, soruyorum: nasıl geçti anneciğim günün? Harika anne çok eğlendim... Eee ben niye böyleyim?
Sonra tamam dedim alış Özoş, çocuk mutlu, şanslısın. Vee dün almaya gidince bana "niye geldin ki anne sen?" dedi. Yani gelmeseydin, ben burada iyiydim demeye çalıştı kibarca.
Şimdi O'nun mtlu olduğuna tamamen inandım, artık bende mutluyum,karnımda
ağrımıyor :))) Okul çıkışını iple çekiyorum ama bu aramızda kalsın.. Sağlıcakla kalın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder